Ο Πράσινος Μπερές! - ΕΝΩΣΗ ΑΠΟΣΤΡΑΤΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ ΚΙΛΚΙΣ

Post Top Ad

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2019

Ο Πράσινος Μπερές!

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ

DSC_0425

Γράφει ο Ταξίαρχος ε. α. Δημήτριος Τσιαμαντάς
Τέλη Ιουνίου. Για την ακρίβεια 28 του μήνα του σωτήριου έτους 2019, ημέρα Παρασκευή. Γύρω στις 07:30 π.μ.  Κάθομαι όσο γίνεται πιο αναπαυτικά στη θέση του οδηγού του παλιού μου αυτοκινήτου, που με γνωρίζει απ΄ την καλή και την ανάποδη και βάζω μπρός.
Κατεύθυνση Νάουσα.  Μαρσάρω κάπως νευρικά, για να συνειδητοποιήσει η σακαράκα μου, ότι σήμερα  δεν αστειεύομαι και ως εκ τούτου δεν σηκώνω καθυστερήσεις, αφού πρέπει να είμαι στην ώρα μου στην «τελετή απονομής του πράσινου μπερέ», στη νέα σειρά των άλκιμων στρατευμένων που υπηρετούν στην μονάδα καταδρομών με έδρα της το γνωστό στρατόπεδο, λίγο έξω από την ηρωική αυτή πόλη, της οποίας η αποφασιστικότητα, η γενναιότητα και ο ηρωισμός των κατοίκων κατεγράφησαν όχι μόνο άπαξ στις χρυσές δέλτους της ιστορίας, αφού με το λαμπρό παράδειγμά τους συνέβαλαν στο πολλαπλό θαύμα της κατίσχυσης του ασθενέστερου επί του ισχυροτέρου, στη διατήρηση της ακεραιότητας της πατρίδας μας και στην τελεσίδικη εξασφάλιση της ελευθερίας των επιγενομένων.
Προηγήθηκε τηλεφώνημα του Δημητρίου Σταύρου (το επίθετο είναι «Σταύρου», όχι «Δημητρίου», μη σας μπερδεύουν οι γενικές), παλαίμαχου εφέδρου καταδρομέα από το Άργος του Νομού Αργολίδος, με τον οποίο συνυπηρετούσαμε στην ίδια Μοίρα (με αυτήν που πηγαίνουμε να επισκεφθούμε) πριν 41 χρόνια, όταν όμως είχε την έδρα της στη Θεσσαλονίκη.
Εκείνος ήταν απλός στρατιώτης και εγώ Λοχαγός της τάξεως 1968 της Σ.Σ.Ε. Έκπληκτος, τον ρώτησα, πως ήταν και με θυμήθηκε κι εκείνος «σαν έτοιμος από καιρό» ανέσυρε βιαστικά από τη λήθη τεσσάρων δεκαετιών την … ουτοτική τότε – λόγω του νεαρού της ηλικίας του και των επαίνων μου για το ήθος, τον ζήλο και την εργατικότητα του – υπόσχεση, να υπηρετήσει την πατρίδα προσεχώς ως καταδρομέας και ο γιός του, αυτόν που θα έφερε στον κόσμο… η μέλλουσα σύζυγός του, που ακόμη… δεν είχε γνωρίσει! Απίστευτες ιστορίες, εικασίες και … πόθοι ευγενείς που όμως – ως φαίνεται – επαληθεύτηκαν.
Η επιθυμία λοιπόν και ευχή του Δημήτρη υλοποιηθήκαν.
Ο στρατευμένος γιος του Θεόδωρος επελέγη καταδρομέας και έλαβε μετάθεση στην ίδια μονάδα μ΄ αυτήν που υπηρέτησε και ο πατέρας του, σε άλλην όμως πόλη, στην ιστορική Νάουσα.
Πόσο θετικά μεθοδεύει τις αγαθές προθέσεις ο καλός Θεός!
Το τηλεφώνημα συνεπώς που προηγήθηκε ήταν για να συμφωνήσουμε συνάντηση μας στη Νάουσα, όπου θα συμμετείχαμε αφενός στις εκδηλώσεις απονομής του πράσινου μπερέ στους διαπρέψαντες στις στρατιωτικές δοκιμασίες και αφετέρου θα επιστρέφαμε αναβαπτισμένοι, έστω και για λίγο, νιώθοντας περισσότερο νέοι, ακμαίοι, μάχιμοι. «Θα είμαι και εγώ εκεί μεθαύριο» έγρουξα γεμάτος πατριωτική έξαρση, αλλά και έξαψη νεαρού αξιωματικού ε.ε.
Το μεθαύριο έγινε σήμερα, οπότε πρωί – πρωί κάνω το σταυρό μου και ξεκινώ. Στο μυαλό μου τούτη τη στιγμή είναι αποτυπωμένος ο χάρτης  Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας τόσο καλά, όσο και όσων το μυαλό διαπρέπει σ΄ αυτό το … αγώνισμα.
Σε σαράντα λεπτά (40) λεπτά θα είμαι εκεί, αν θέλει ο Θεός … Το σαραβαλάκι μου χαλάρωσε και έδειξε χαρακτήρα και έφθασε χωρίς να το καταλάβω στο πέρας της διαδρομής…
Στο σημείο της θυσίας των Ναουσαίων γυναικών που προτίμησαν το θάνατο από την ατίμωση που τις επεφύλασσαν οι μιαροί Τούρκοι, στην περιοχή Στουμπάνοι δίπλα στο ποτάμι της Αραπίτσας, όπου υπάρχει το χαρακτηριστικό μνημείο, με το άγαλμα της Ναουσαίας με τα παιδιά στην αγκαλιά της. Σ΄ αυτό ακριβώς το σημείο είχαμε δώσει ραντεβού με τον Δημήτρη τον Σταύρου το πρωί της σήμερον και όπως απεδείχθη ήμασταν απολύτως συνεπείς αμφότεροι. Τι στην ευχή, θα περιμέναμε κάτι άλλο; Όχι βέβαια. Είμαστε και θα παραμείνουμε μέχρις  εσχάτων Καταδρομείς.
Καταθέσαμε δάφνινο στεφάνι ο καθένας μας, στο χώρο μνήμης του ανυπέρβλητου ηρωισμού των Ναουσαίων γυναικών. Τα στεφάνια τα είχαμε διασφαλίσει από χθες το απόγευμα στα αυτοκίνητά μας. Λίγα λεπτά αργότερα κατευθυνόμαστε για το στρατόπεδο της Μοίρας Καταδρομών.
Στην πύλη της Μοίρας και ενόσω δύο καταδρομείς με άψογη εμφάνιση και συμπεριφορά ήλεγχαν τις ταυτότητές και κατέγραφαν τα στοιχεία μας.
Το στρατόπεδο ήταν σημαιοστολισμένο απ΄ άκρου εις άκρον και τα στρατιωτικά εμβατήρια είχαν την τιμητική τους.
Το κοινό είχε αρχίσει να εισρέει ομαδικά και οι εντεταλμένοι της εκδήλωσης έβαζαν τις τελευταίες πινελιές στον ζωντανό και χαρούμενο πίνακα της γιορτής για να μην παρατηρηθούν κενά και παραλήψεις.
Και να , η τελετή αρχίζει με την είσοδο της Σημαίας.
Απόλυτη σιγή από τους παρισταμένου; Και ένας διάχυτος συγκινησιασμός από την εμφάνιση του ιερού συμβόλου της δόξας και της τιμής που παίρνει τη θέση του στον επιλεγμένο για το θεσμικό του ρόλο χώρο, απ΄ όπου ως «υψηλός παρατηρητής» και  ως πνεύμα του ευ αγωνίζεσθαι θα επικυρώνει ή θα απορρίπτει τις επιδώσεις των νέων επιλέκτων μαχητών. Οι επιδείξεις σωματικών ασκήσεων και ευεξίας, πάλης διαφόρων ειδών, διασπάσεως και διαφυγής από ενέδρα, οι εντυπωσιακός ασκήσεις τακτικής κινήσεως περιπόλου και διεξαγωγής επιχειρήσεων σε αστικό περιβάλλον, μας γέμισαν ρίγη συγκίνησης και έτερα αδελφά συναισθήματα που όλα μαζί ήρθησαν για να δημιουργήσουν ένα εκρηκτικό μείγμα πατριωτικής έξαρσης με τη συμμετοχή και τη συνηγορία των στεντόρειων ιαχών: «Ψηλά ο πράσινος μπερές, Λ.Ο.Κ, Λ.Ο.Κ.!»
Οι αυριανοί επίλεκτοι μαχητές ολοκλήρωσαν με επιτυχία τον επίμονο και επίπονο κύκλο εκπαιδεύσεως, διάρκειας έξι εβδομάδων ως νεοσύλλεκτοι, προτού κριθούν ικανοί να φέρουν τον τιμημένο πράσινο μπερέ.
Εκπαιδεύτηκαν στη χρησιμοποίηση του ατομικού και λοιπού οπλισμού, με τον οποίο είναι εξοπλισμένες οι Μονάδες Καταδρομών και παράλληλα παρακολούθησαν εκπαιδεύσεις σε αντικείμενα καταστροφών, στη διεξαγωγή καταδρομικών επιχειρήσεων, στην παροχή πρώτων βοηθειών στο πεδίο της μάχης καθώς επίσης και σε αντικείμενα ορεινού αγώνα και επιχειρησιακών διαδικασιών των καταδρομών…
«Και να ! Η ώρα της απονομής του πράσινου μπερέ επέστη». Μπροστά από το μικρόφωνο ο εκφωνητής δοκιμάζει τις αντοχές μας. Και καθώς η ένταση έχει χτυπήσει κόκκινο για όλους, εκείνος συνεχίζει απτόητος : «οι νέοι καταδρομές αδημονούν να φορέσουν τον πράσινο μπερέ. Οι δικοί τους και οι φίλοι τους αδημονούν κι΄ αυτοί  να τους καμαρώσουν. Οι εκπρόσωποι των αρχών αδημονούν να αντλήσουν από την αλκή των παλικαριών μας το αναπαλλοτρίωτο σθένος εξολοθρευτών των εχθρών της πατρίδας, το κοινό αδημονεί να κλείσει μέσα του την εικόνα των αήττητων μαχητών». Και η επίδοση  αρχίζει.
Πρωτίστως όμως καλούνται από τα μεγάφωνα οι γονείς τριών καταδρομέων, για να επιδώσουν αυτοί οι ίδιοι τον μπερέ στον καταδρομέα γιό τους.
Τα πρόσωπα όλων λάμπουν. «Οποία υπερηφάνεια, οποία υψηλοφροσύνη, οποία δικαιολογημένη έπαρση!
Σκηνικόν όμοιον  - τηρουμένων των αναλογιών- με αυτό του αήττητου Ολυμπιονίκη της αρχαιότητας Διαγόρου που ευτύχισε στα γηρατειά του να καμαρώσει και τους δύο υιούς του Ολυμπιονίκες και οι οποίοι για να τον τιμήσουν, για το Ολυμπιακό   πνεύμα που τους ενεφύσησε, τον περιέφεραν στα χέρια τους σε όλες τις γωνιές του Σταδίου υπό τις επευφημίες χιλιάδων Ελλήνων θεατών…», συνεχίζει ο εκφωνητής για να θέσει αμέσως υπόψη των παρισταμένων:
«Η ενδιαφέρουσα παλαιόθεν πρακτική της απονομής του πράσινου μπερέ καθιερώθηκε πλέον ως πρότυπο και κανόνες ατομικής, αλλά και συλλογικής συμπεριφοράς, δράσης και εφαρμόζεται απαράκλητα μέχρι και σήμερα στους χώρους που δοκιμάζεται το « ατσάλι των Λοκατζήδων». Μεταξύ των κληθέντων να επιδώσουν τον πράσινο μπερέ στο γιό τους, είναι, καθώς μας πληροφόρησε ο Διοικητής της Μοίρας, και ο παλαίμαχος « διακεκριμένος καταδρομέας και εύπατρις Έλλην Δημήτριος Σταύρου»,  που λαμπρύνει με τη στάση  και συμπεριφορά του την ιστορία των Καταδρομών, την ιδιαίτερη πατρίδα του και γενικότερα τη χώρα μας.  Ο κ. Δ. Σταύρου είναι αξιοτίμητος για τη στρατιωτική παιδεία και περιποιεί τιμή σε όλους μας η εδώ παρουσία του, προκειμένου να επιδώσει ο ίδιος τον πράσινο μπερέ στον γιό του. Εύγε του! Τύχη αγαθή όμως το έφερε να γνωρίσω και το δικό του Διοικητή, τον σεβαστό μου Ταξίαρχο ε.α. κ. Δημήτριο Τσιαμαντά, που προ τεσσάρων δεκαετιών τον εκπαίδευσε στη Μοίρα μας, που τότε για λόγους επιχειρησιακούς στρατοπέδευε στη Θεσσαλονίκη. Ο Θεός ας κρατά γερούς τέτοιους ανθρώπους, που αποτελούν τους αιώνιους στρατιώτες του Έθνους των Ελλήνων, τους ανά πάσα στιγμή έτοιμους να προασπίσουν την ακεραιότητα της πατρίδας, αποτρέποντας τους προαιώνιους και μιαρούς εχθρούς της  φυλής μας να βεβηλώσουν τα άγια χώματά μας».
Μετά το πέρας της σπονδυλωτής εκδήλωσης συγχαρήκαμε ενθέρμως τον Θεόδωρο και άλλους συναδέλφους του και τότε βρήκα την ευκαιρία σε μια ομάδα από αυτούς να τονίσω τους ως διαρκή παρακαταθήκη λόγους του Αντιστρατήγου Νικολάου Καλέα, παλαιού καταδρομέα και τέως Διευθυντή της Διευθύνσεως Ειδικών Δυνάμεων, σχετικά με τον «πράσινο μπερέ»: «Πρέπει να κατανοήσουν όλοι, ότι ο ιστορικός αυτός μπερές, των θρυλικών Λ.Ο.Κ.,  των Μοιρών Καταδρομών και τώρα των Ειδικών Δυνάμεων, δεν είναι ιδιοκτησία κανενός και ούτε κληρονομείται. Ανήκει στις Ειδικές Δυνάμεις και φέρεται αποκλειστικά ΜΟΝΟ από το προσωπικό που υπηρετεί σ΄ αυτές και ουδείς άλλος δικαιούται να τον φέρει. Τα αποδιδόμενα και υπηρετούντα εκτός Ειδικών Δυνάμεων στελέχη, συμμορφώνονται και ακολουθούν τα τεκταινόμενα στο όπλο ή σώμα που ανήκουν. Τούτο επιτάσσει η Στρατιωτική δεοντολογία. Πέραν τούτων, το κυριότερο είναι  - το έχω πει πολλές φορές – ότι ο πράσινος μπερές, χωρίς τις διακριτικές ταινίες (επιρράμματα) είναι σάκος κενός, και δεν μπορεί να φέρεται κατά το δοκούν, δίκην αξεσουάρ».
Πριν κλείσω το παρόν… οδοιπορικό στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, οφείλω να αναφέρω, ότι  στην τελετή παρίσταντο εκτός των συγγενών και φίλων των τιμηθέντων με τον πράσινο μπερέ οπλιτών και αρκετοί Ναουσαίοι, που περιμένουν κάθε φορά με ανυπομονησία, να παρευρεθούν στην τελετή απονομής του πράσινου μπερέ στους γενναιόφρονες Λοκατζήδες της τόλμης και της αρετής, το καμάρι των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.
Ευχαριστήσαμε τον Διοικητή του Θεόδωρου για τη φιλοξενία και ταυτόχρονα τον αποχαιρετίσαμε και του ευχηθήκαμε και Στρατηγός. «Κι΄ αν χρειασθεί να υπερασπισθούμε τη γη, τις εστίες, τα ιερά και τα όσια μας, ας το κάνουμε σωστά και γρήγορα, σημειώνοντας και μόνο νίκες». «Συμφωνώ!» απάντησε ο Διοικητής και υπερθεμάτισε: «Με τέτοιο στρατό με τέτοιους καταδρομείς, τίποτε απολύτως δεν μας ταράσσει».
Από το χώρο στάθμευσης των οχημάτων των επισκεπτών που είχε οργανώσει η Μοίρα, αφήσαμε τα αυτοκίνητα μας να κυλίσουν πολύ αργά και παράλληλα. Σε λίγο οι δρόμοι μας θα χώριζαν με τον παλιό μου καταδρομέα και ποιος ξέρει αν θα ξαναβλεπόμασταν ποτέ πια. « Η μοίρα και το τραγικό της ύπαρξης του ανθρώπου» μονολόγησα…
Στενόχωρες σκέψεις βαρύνουν τη ψυχή μου και άλλαξα σελίδα έστω και για λίγα λεπτά που απέμειναν, πριν πάρει ο καθένας τον δρόμο για το σπίτι του. Τώρα ο δρόμος στένευε χαρακτηριστικά και κάποιος από τους δυο μας έπρεπε να προηγηθεί, για να διευκολύνει τις προσπεράσεις (υπερκεράσεις, αν θέλετε) των …  κατευδόντων.
Έδωσα χώρο στον Δημήτρη να βγει μπροστά μου. Κόρναρε δύο φορές και σε λίγο χάθηκε μες τη χρυσόσκονη της αντηλιάς του ήλιου που βυθιζόταν στις δυτικές προεκτάσεις του Βερμίου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Post Top Ad